OPINIE: De letselschadebranche slaagt er maar niet in een slachtoffervriendelijker manier te vinden om whiplashzaken na bijvoorbeeld een achterop-aanrijding te behandelen. De ‘eeuwige strijd’ van belangenbehartigers en verzekeraars frustreert de slachtoffers en vertraagt juist hun herstel. Samenwerking, overleg en maatwerk komt alle partijen ten goede, en vooral de slachtoffers, stelt mr. Frans Overkleeft van letselschadebureau JBL&G.
In bijna twintig jaar letselschade heeft Overkleeft, teamleider en regiomanager van JBL&G Rotterdam, een boel zien veranderen en verbeteren, maar één groot onbehagen blijft: “Teleurstellend is dat er nog steeds zo krampachtig wordt gedaan over de whiplashproblematiek die wij veel zien na achterop-aanrijdingen. Dat we er als branche nog steeds niet echt in geslaagd zijn om daar samen met de verzekeraars wat beter en vooral slachtoffervriendelijker mee om te gaan. Men verschuilt zich daarvoor nog steeds te veel achter medische adviezen, veelal gebaseerd op willekeurige aannames en algemene statistieken, waardoor het strijdmodel nog steeds veelvuldig gehanteerd wordt, in plaats van samen te werken aan een maatwerkoplossing. Want goede letselschadebehandeling is maatwerk!”
“Zolang men niet echt luistert naar het slachtoffer vervalt men steevast in hetzelfde vaste stramien, hetzelfde riedeltje en dansje: ‘Mijn medisch adviseur kan de klachten niet (meer) aan het ongeval relateren’ of: ‘Mijn adviseur geeft aan dat er slechts een beperkte periode (hooguit een aantal weken of maanden) aan klachten kan worden aangenomen bij gebrek aan objectiveerbare klachten’ en dan vervolgens: ‘U dient aan te tonen dat de aanhoudende klachten (nog steeds) het gevolg van het ongeval zijn’. Boude, ongefundeerde beweringen die veelal in tegenspraak zijn met de werkelijke situatie en slachtoffers het gevoel geven dat zij niet serieus genomen worden en zich continu moeten verantwoorden.”
“Terwijl we met elkaar inmiddels heel goed weten dat zo’n opstelling van verzekeraars juist tegendraads werkt, het werkt alleen maar herstelvertragend en -belemmerend als iemand zich niet gehoord voelt. Uiteindelijk hebben de verzekeraars zichzelf er dus alleen maar mee, maar toch blijft het nog veel te vaak de gekozen aanpak, zeker nu de werkdruk bij verzekeraars weer flink toeneemt. Tegen beter weten in kiest men dan helaas, zo blijkt, toch eerder voor de makkelijke, kortzichtige weg, in plaats van zich echt in de casus te verdiepen. Zo komen we als branche maar niet tot een redelijke en doeltreffende aanpak, zonder onnodige discussies en bijkomend leed voor het slachtoffer.”
“Bovenstaande doet niets af aan de opdracht die wij als belangenbehartigers hebben om één en ander voldoende duidelijk te maken om met succes schade te kunnen vorderen. Maar als het herstel tegenvalt, zou het volkomen normaal moeten zijn dat wij dan in goed overleg de psychosociale omstandigheden in kaart brengen die in dat specifieke geval een negatieve invloed hebben op het herstel, en een plan van aanpak opstellen om deze elementen te neutraliseren. Ontzorgen in plaats van frustreren. Dat dit nog steeds niet de standaard is, ervaar ik wel als teleurstellend. Ik zou het graag nog meemaken dat het herstelgericht behandelen van dit soort zaken echt de norm wordt.”