Minister Kaag moet president Christine Lagarde van de Europese Centrale Bank (ECB) terugfluiten. Haar strijd tegen inflatie is dermate passief, dat het vertrouwen in haar als persoon en de ECB als instituut op het spel staan. Een desastreuze loon-prijsspiraal dreigt. Olaf: “De ECB bemoeit zich tegenwoordig met van alles, van genderneutraliteit tot klimaatbeleid, maar is met maar één doel opgericht: prijsstabiliteit. De wil om de inflatie aan te pakken en het alarmerende gegeven dat de economie bij hoge inflatie compleet vastloopt, mis ik volledig bij de ECB."
De ECB verhoogde afgelopen maand de rente van -0,5% naar nul, de eerste rentestijging in elf jaar tijd. Bij de eerstvolgende vergadering in september, wordt gekeken naar een ’verdere normalisering’ van de rente. “Too little, too late”, stelt Ephraim, die de ECB ‘passiviteit’ en ‘naïviteit’’ verwijt. “Terecht wordt er om koopkrachtcompensatie gevraagd maar als je de kern van de enorme prijsstijgingen – inflatie – niet kordaat aanpakt, dan wordt compensatie onbetaalbaar en inflatie permanent”, zegt Ephraim die wil dat Lagarde door minister Kaag en haar Europese collega’s weer op het juiste spoor gezet wordt.
Passieve houding
“De ECB bemoeit zich tegenwoordig met van alles, van genderneutraliteit tot klimaatbeleid, maar is in 1998 met maar één doel opgericht: prijsstabiliteit. De wil om de inflatie aan te pakken en het alarmerende gegeven dat de economie bij hoge inflatie volledig vastloopt, mis ik volledig bij de ECB”, zegt Ephraim die zegt dat er een voorbeeld genomen moet worden aan de Amerikaanse centrale bank die de rente flink heeft laten oplopen. “Met nul procent gaat het inflatiespook niet verjaagd worden en met een aanhoudende passieve houding wordt hij alleen maar groter en duurt zijn aanwezigheid langer”, zegt Ephraim die waarschuwt voor de gevolgen. “Als de ECB geen urgentie uitstraalt en het vertrouwen van de mensen verliest, dan zullen ze (terecht) hogere lonen blijven eisen waarmee een desastreuze loon-prijsspiraal in gang gezet wordt die z’n weerga niet kent. We weten uit de jaren ‘70 en ‘80 wat hiervan de gevolgen kunnen zijn”, zegt Ephraim.
Politieke bemoeienis
Ephraim stelt dat de huidige situatie voldoende aanleiding biedt om het taboe op politieke bemoeienis met de ECB te doorbreken. “De ECB is zelf, willens en wetens, de grens overgegaan sinds Draghi zijn ‘whatever it takes’ rede uitsprak om met name zijn eigen land Italië, dat met enorme onhoudbare schulden kampt, te redden. Als de ECB zich met politiek bemoeit moet de politiek ingrijpen wanneer het monetaire beleid van de afgesproken doelstellingen afwijkt. Daarom moet minister Kaag met zo veel mogelijk van haar Europese ambtsgenoten duidelijk maken dat Lagarde echt uit een ander vaatje zal moeten tappen om de Europese economie voor een ramp te behoeden.”
Persbericht: BVNL